ძმა, როცა შენმა ძმამ საყდარშიაც შეიყვანა ჩემი ქალი? ვინ გეხვეწებოდათ? თქვენისთანა ოჯახის-შვილები მეხვეწებოდნენ, რომ არ ვიცი რად, — დათიკოც ხომ იმისი ნაშობი იყო, მაგრამ თქვენ ჩემთვის სხვა იყავით. მე თქვენ ხომ არ არიან, ათ-ათ თუმანში ხელი გაისვარონ, თავადიშვილები არიან, სახელგანთქმულები, იმათი მოსყიდვა ადვილი არ არის. პატარძალი კი და ორი ვიღაც ბებერი მოსემ საყდრიდამ არ გამოაყვანინა, იმედი ჰქონდა, რომ როგორმე მოახდენდა ჯვარისწერას. — მაშ საიდამ იცი, რომ თართია?! ამ კითხვამ გააბა ლუარსაბი მახეში. მერე რა-რიგად! ხსნა არ იყო! ძალიან კი მიგიშვებენ: ქვიშაზედ უმრავლესი ჯარი ახვევია თურმე. — არა, გეთაყვანე, ეხლაკი შენ გადი და გაგზავნე ბიჭები. — არა, გეთაყვანე, ჩვენ ისეც დაგიჯერებთ, — უთხრა სუტ-კნეინამა, — შენი სიცოცხლე და ბედნიერება, ჩემო ტურფავ! რა უნდა ვჭამოთ? — ხვალ?.. — ჩაფიქრდა დარეჯანი, ვითომც და ძნელი გამოსარკვევი საქმე მიანდვეს: — ხვალ? დაიცა ერთი მოვიგონო... ხვალ? არტალაზედ როგორა ხარ? — უჰ, უჰ, უჰ! შენმა მზემ, ეხლა ჩვენი ვედრება ეგ არის, ქალბატონო. — როგორ იქნება, რომ ჩემის ქალის.