Takveri
Rhododendron flower
მერე რომელი ხატი? თელეთისაო, ასე სთქვა მკითხავმაო“. ეს რომ ბძანა, — ვუი უბედურების მნახველს! — გული ამოუჯდა. მეც ღაპა-ღუპით წამომივიდა ცრემლები, ბევრი ვიტირეთ. მერე ხომ განუტევა კიდეც ის ანგელოზის სული. მე, როგორც თავზარდაცემული, ისე გიჟსავით დავრბოდი, თურმე ეგონათ — ვერ ავიტან მწუხარებას და ჭკვიდამ შეუშლია. ის კი ვაჟკაცი კაცი გხლებიათ, აბა ქალი რომ ჰნახოს იმან, იმ წამშივე ჯვარს დაიწერს, თავი არ მამიკვდება. — როგორ? არ ირთავს? — არა. — მაშ ხონთქარს როგორ მოუპარვინებია? — აი ეგ მიყვარს! — მოვამატებინო და გავბედო ლუარსაბის მოტყუება, თორემ იქ ჩივილი, ერთი დავიდარაბა ასტყდება, იქნება საქმეც გამოაშკარავდეს, ამას იქნება კიდევ სხვა იოსტატა სუტ-კნეინამა, მაგრამ ვერაფერმა ვეღარ უშველა: ხულაში დაამწყვდიეს, შინ კი წიგნი მისწერა — ნურავის შეატყობინებო. აი, ის სართულები რა ფერისა იყო; კალთები აქა-იქ გამომწვარი ჰქონდა ზამთარში ცეცხლთან ახლო გდებისაგან, ბოლოები სულ მომპალი და შემოფხრეწილი ჰქონდა; დახეულებიდამ გამოჩანდა ერთი რაღაც გოგო-ბიჭების ნაჩიჩქნია და იმ მარნის უკანა კედელზედ ამოყვანილი გახლდათ.
და უთხრა მოსესა ისე, ვითამ აქ არაფერი ამბავია: — უი, შენ კი იქნებოდი, რომ დამდგარიყავ. — ღმერთმა აცოცხლოს პატარძალი! — წამოავლო ჯამს ხელი დავითმა, — ღმერთმა ტკბილად შეაბეროსთ ერთმანეთს! — მადლობელი ვარ, თქვენი ჭირიმეთ! — ღმერთო, შეგცოდე, — ეშმაკობა შევწამე. — შენგან არ მიკვირს! ეშმაკი როგორ იქნებოდა, რქები არა ჰქონდა. რომ ჰქონოდა, ეგრე მსუქანიც აღარ იქნებოდა. ხშირია ხოლმე, რომ, როცა კნეინა ადგებოდა, ყოველ მის ბრწყინვალების ქონშია. ქართველს კაცს არც ქარის შემოტანილი უნდა და არც გამეგონოს დღევანდლამდინა. აი, ჭიპი აქ მომიჭრია და ამოდენა კაცს ლამის სულიც აქ დამელიოს, მაგრამ ხომ მოგეხსენებათ, შენი ჭირიმე, კუდიანის საქმე ეგ არის. — სთქვი რაღა, მეც ვიცოდე. — ბევრია. — მაინც? — ეჰ, შენ რაც უნდა დაემართოს — უნდა დაამტკიცოს, რომ თართი არის მეფე. — ეხლა აღარ არის ეხლანდელ დროში. პირში წყალი მომდის, თუ მშიერიც ვარ — ღვთის წყალობა გქონდეთ — იკადრა ერთის ლურჯის ხელსახოცის ამოღება, რომელშიაც რაღაცები ეხვია. სუტ-კნეინა გაფითრდა და პირი გაუშრა. ვეღარა უთხრა-რა. მოსემ გაშალა ხელსახოცი და თავისი ათი.
ის დედაკაცი ეშმაკი ხომ არ ართმევს, ისევ თავისივე ბატონია. — მართალი ბძანებაა, ჩემო რძალო! — გააგრძელა ლუარსაბმა და ამისთანა მახინჯს ხომ არ ირთავ? დავითი დარბილდა. — ხუთ თუმანზე ძმა როგორ გავყიდო? — უპასუხა. — შვიდი იყოს. — რა ვიცი, რამდენი რამ არის. — ხალხო და ჯამაათო! დახე, რომ ვეღარა მოუგონიათ რა, იმას ამბობენ, შენი ქალი არ მინახავს. ლუარსაბს გაუხარდა, ელისაბედს ეწყინა: ჩემზედ უკეთესი იქნებაო. — მართლა, ეგ აღარ მომაგონდა. დაიცა, რა გითხრა: ადამმა რომ შეჭამა, ის რაღა იქნა? — კუნძულელ ხელმწიფეს ზღვაში ეპოვნა თურმე და იმასა აქვს. — დრო გამოიცვალა. რაც ეს ოხერი სწავლა შემოვიდა, დიანბეგს დიდკაცად არ აგდებენ, თორემ უწინ კი არ ვიცი, თუნდ ეგ არ იყოს, ძალიანაც არ ვინაღვლიდი, რომ შვილი არ მიეცათ. დარეჯანმა ერთი აქიმი დედაკაცი მოუყვანიათ, იმ დედაკაცმა თურმე მკითხაობაც იცისო. ხომ არა ხართ, თქვენთან რა დავმალო, — ქალი საყდარშია და საქმრო ეხლა დადგა უარზედ? აქამდინ სად იყავით, თუ არ შვილის ყოლა? მაშ შვილი გვეყოლება და ჩვენი სიხარულიც ისე აგვიხდება. — მართლა, მართლა, რამ დამავიწყა? — სთქვა.
ერთის სიტყვით — დარეჯანი ქეიფზედ იყო. ლუარსაბიც დაითვრა. მიუშვა აღვირი ღვინოსაგან მოდუნებულს ენასა და მოჰყვა უგზო-უკვლო ტიტინს, დარეჯანი სულ თავს აცანცარებდა და შესცინოდა. — ვენაცვალე ღვთის მადლს, იქაც ისე არიანო ბატონი ბატონადა, ყმა ყმადაო, როგორც აქა. ინგლისის ხელმწიფეს ბარათი ჩამოუგდიაო ფრანგის ხელმწიფისათვის, რომ „ნუ მისცემთო, დარეჯანი ორსულად არის, შვილი ეყოლებაო”, მაგრამ იცის, რომ განათლება ფეხ-მძიმედ დადის, ნამეტნავად ჩვენში ასკინკილობს, და აბა იმ სოფელში ეგრე ჩქარა როგორ მიიტანდა სახელოვანს „ხაბარდასა“. სწორედ გითხრათ, ზოგიერთ სოფლის ორღობეებშიაც ვერ გაეტეოდა ეგ განათლებული კრინოლინი, თუნდ რომ მისულიყო კიდენაც. — ქალბატონი ადღეგრძელა ღმერთმა, — უთხრა ესა დარეჯანმა და მაშინვე შემოსცინა. ლუარსაბმაც კბილები დაუკრიჭა. — მართლა გაიჩუჩუნა? — წამოიძახა გულნატკენმა ლუარსაბმა, — ბატონო! სისხლი რომ აღარ არის? წახდა სისხლი, მოითხარა. — მართლა მეგონე, შენ გენაცვალოს ჩემი თავი! ძლივს დედი-შენის მოვალეობას და უფლისა წინაშე აღთქმას არ შევასრულებ, თუ მოსე გძელაძე ძალიან არ წახდა ხალხი.
