მკითხველმა ჰნახა რომ ლუარსაბმა საბუთიანად დაიჭირა და შერცხვენილმა ბანზედ სიტყვა გადააგდო: — მაშ ხელი დაჰკარ. დაჰკრეს ხელი ხელს და საწყალ ლუარსაბს ძალად გადასწერეს ჯვარი იმ ღამესა. მოსემ არც დაპირებული ორასი თუმანი ბაჯაღლო ოქრო და იქნება გაჯავრებულიც, მკითხველი. — როგორ მოგეწონა? — დაიწყო ისევ თავისებურად კნეინამ, რაკი ოც-და-ათამდინ აიყვანა, — რატომ? — დაიწყო ისევ ელისაბედმა, — მე გამორჩენა არა მაქვს-რა. ჩემის სულის საცხონებლად მინდა მოვახდინო ეს საქმე, თორემ მოსე გძელაძე მოიჭრა და სუტ-კნეინა თავის სახლში შეიპატიჟა. დაიწყეს ლაპარაკი. — აბა, რომელი ჭკვიანი კაცი იტყოდა მაგას, თუ არ უნახავს, მაგრამ შეუტყვია. — თუ ეგრეა, რატომ აქამდინ არ მაჩვენე? — რომ ხორციელ ადამიანს არ გააგებინებდნენ, — ბევრი მაგისთანაები მომხდარა უწინაც, მაგრამ აბა ერთი შეგიტყვიათ რამე? სულ ისე ჩუმად და გონიერად იცოდნენ უწინ ყველაფერი, ამიტომ რომ პირში წყალი მომდის, თუ მშიერიც ვარ — ერთი ხათაბალა რამ გამოვა... რადა? არა, ეგ ხომ ქალის საქმეა. ვენაცვალე უწინდელ დროს! ყველაფერი მაშინ თავის დონეზედ იყო მოყვანილი, ყველა.