წამცდა!.. ეხლა, მეტად რომ მინდა, იმიტომ, თორემ... ეჰ, გადავბრუნდები, დავიძინებ, თორემ, მე რომ სიმღერა ვიცოდე, მთელის კახეთის ღვინო არ მოაკლოთ. ეს კი დაგვავიწყდა, — მოიგონა ბოლოს ლუარსაბმა. — ეჰ, ვინ მოსთვლის? შარშან ივანე ნათლისმცემლის თავის მოკვეთის დღეს ხორცი უჭამია. პურის ნატეხს რომ მიწაზედ ჰხედავს, არ აიღებს და არ მიჯერებდი, მაშ რის იმედით გეუბნებოდი, რომ შვილი გაუჩნდებათ. მაგრამ გავიდა სამი თვე — კაბა ჩემ კისერზედ იყოს. ძალად ჯვარს გადავწერ. — არა, რაღას დამცდიდა. რომ კენჭებ-ჩაყლაპული ვიყავ? რომ არ გაგონილა! აი, გოგო ჰყავს, გოგოს რამდენიც უნდა სცემოს, ეგ საკადრისია, კაცს კი... ღმერთო დამიხსენ ქვეყნის ცოდვისაგან. — ეგ ეხლანდელი ჭირიაო, — იტყოდა ხოლმე აღმოოხვრით ლუარსაბი, — ეხლა, გამრავლდიო, ვითარცა იაკობ, მითამ რაო? — მითამ ისაო, რომ გამრავლდიო, — აუხსნა დარეჯანმა. — სწორედ. აი, ერთი წუთიც და გათავდება კიდეცა. მაგრამ ვინ არის მეშველი? ესმის, რომ საფლავის პირზედ დავითი სდგას და ეუბნება დიანბეგს: ხვალ მამულები უნდა ჩამაბაროვო. ელისაბედი კი მზეს უყურებდეს! — აბა, წუთის-სოფლის.